Pieter de Bodt (1916–2013) was een Nederlandse kunstenaar die vooral bekend werd door zijn landschappen en dorpsgezichten, vaak geïnspireerd door zijn directe leefomgeving. Hij had een scherp oog voor de wisseling van seizoenen en het spel van licht over akkers, bomen en water. Zijn schilderijen en tekeningen ademen een sfeer van rust en eenvoud, waarbij de natuur en het alledaagse leven centraal staan.
De Bodt werkte zowel met olieverf als aquarel en wist met een helder kleurgebruik en trefzekere penseelvoering de essentie van een landschap vast te leggen. Zijn stijl beweegt zich tussen realisme en impressionisme, waarbij gevoel en observatie elkaar aanvullen. Naast landschappen schilderde hij ook stillevens en portretten, waarin dezelfde aandacht voor detail en harmonie zichtbaar is.
Het werk toont een rustig dorpje met lage huizen, een kerk met een ranke torenspits en enkele bomen op de achtergrond. De gevels zijn eenvoudig weergegeven in aardetinten en zachte witten, terwijl de daken donker afsteken tegen de lichte lucht. De kerk vormt een natuurlijk middelpunt in de compositie.
De lucht is bewolkt, met grijze en blauwe nuances die de sfeer bepalen en het geheel een bijna melancholische stilte geven. Het ontbreken van mensen versterkt de verstilde, tijdloze sfeer van het werk.
Dit kunstwerk is afkomstig uit de collectie van het Eindhoven Museum. In het kader van de transitie naar Museumpark Vonk worden geselecteerde werken afgestoten, zodat het museum zich volledig kan richten op de geschiedenis en identiteit van Eindhoven.
