Alfons Blomme was een Belgische schilder en graficus, geboren in Roeselare in 1889 en gestorven daar in 1979. Hij studeerde aan de academies van Roeselare en Brussel, waar hij beïnvloed werd door het neo-impressionisme en pointillisme. Na de Eerste Wereldoorlog reisde hij veel, onder meer in Nederland en Zeeland, en won in 1920 de Belgische Prix de Rome.
Blomme ontwikkelde een eigen streepjestechniek, verwant aan het pointillisme, waarmee hij landschappen, stadsgezichten en portretten schilderde. Zijn werk kenmerkt zich door helder licht, subtiele kleurtoetsen en een harmonieuze opbouw. Ondanks de opkomst van modernistische stromingen bleef hij trouw aan een klassiek-impressionistische stijl, geïnspireerd door kunstenaars als Emile Claus.
Dit schilderij toont een havengezicht, vermoedelijk in een Vlaams of Nederlands kustdorp. Op de voorgrond liggen zeilboten in het kalme water, waarvan de masten de compositie ritmisch doorkruisen. De kade en de huizenrij aan de overzijde vormen een levendig decor, met op de achtergrond een kerktoren die als oriëntatiepunt boven het dorp uittorent.
Blomme’s kenmerkende streepjestechniek is duidelijk zichtbaar in de behandeling van lucht en water: korte penseelstreken in lichte tinten blauw, groen en oker wekken een spel van licht en beweging. De reflecties in het water zijn subtiel en levendig, wat het tafereel een typisch impressionistische frisheid verleent.
